Od 1914 do 1939		Od 1939 do 1945		Home		Od 1950 do 1973
Od 1973 do 1989		Od 1990 do 1994		Od 1994do 1998		Od 1998 do 2006

Po wysiedleniu i zniszczeniu Jasła w 1944r. aż do wyzwolenia w styczniu 1945r. nie działały władze samorzšdowe. Organem władzy państwowej było starostwo utworzone już 17 stycznia 1945 r., a pierwszym starostš jasielskim Michał Sałustowicz. Pierwszš siedzibš Starostwa był jeden z budynków Rafinerii Nafty w Niegłowicach. Dopiero dnia 9 lutego przy udziale powracajšcych do miasta po tułaczce obywateli powołano do życia Magistrat miasta Jasła. Funkcję burmistrza objšł z polecenia starostwa Stanisław KuŸniarski. Pełnił on wczeœniej funkcję burmistrza do wybuchu wojny w 1939r. Jego zastępcš w dniu 15 lutego został Władysław Mendys. Stanowiska asesorów objęli: Zdzisław Mikosz i Wojciech Kosiba. Władzš ustawodawczš była Tymczasowa Rada Miejska. Pierwsze tygodnie urzędowania były wręcz rozpaczliwe. W zniszczonym mieœcie nie było nawet budynku, gdzie można było rozpoczšć urzędowanie. Pierwszš siedzibš Magistratu był prywatny dom burmistrza KuŸniarskiego przy ulicy Asnyka, a dokładniej rzecz bioršc jego ruiny z zachowanymi fragmentami stropu. Strop w czasie deszczu przeciekał, dlatego najczęœciej urzędowano w korytarzu na parterze. Jedyny sprzęt, jakim dysponowano, to kilka ławek wydobytych podczas odgruzowywania jednej ze szkół. Samorzšd miejski opierał w okresie międzywojennym swš gospodarkę na budżecie własnym pokrywanym z dochodów przedsiębiorstw miejskich i opłat. W zniszczonym mieœcie bez ludnoœci dochody te praktycznie nie istniały. Nie było więc œrodków na pokrycie najbardziej pilnych potrzeb. Do pracy zgłaszali się pracownicy miejscy. Jako pierwsi: Jerzy Krementowski i Stanisław Juszczakiewicz. W dniu 18 lutego 1945r. odbyło się pierwsze wspólne posiedzenie Magistratu i Tymczasowej Rady Miejskiej. W marcu 1945r. przeprowadzono prowizoryczny spis mieszkańców. W tym czasie w ruinach i piwnicach mieszkało 365 osób. Jako główny cel Rada stawiała sobie zaopatrzenie ludnoœci w żywnoœć, oœwietlenie, opał, zorganizowanie nauki dla dzieci i młodzieży. Niewštpliwym sukcesem Rady było uruchomienie w kilku ocalałych salach Szkoły Podstawowej im. Marii Konopnickiej. Pierwszš dyrektorkš została Seweryna Janicka, a nauczycielkš Cecylia Pankiewicz. W budynku Rafinerii Nafty w Niegłowicach udało się uruchomić Gimnazjum. Pierwszym po wojnie dyrektorem został Leon Król. Naukę rozpoczęto w dniu 10 marca 1945r. Sukcesem było również reaktywowanie Spółdzielni Spożywców „ Społem ”. Jej prezesem był Stanisław Krzšœcik. Tymczasowa Rada Miasta prowadziła swš działalnoœć do końca marca 1945r. 29 marca 1945r. przeprowadzono wybory do Miejskiej Rady Narodowej. W dniu 3 kwietnia 1945 r. wybrano Prezydium Miejskiej Rady Narodowej. Przewodniczšcym wybrano Stanisława Kurasiewicza, a jego zastępcš Władysława Pazdro i Jana Rysaka. W lutym 1946r. odbyły się wybory burmistrza. Na stanowisko to powołano Józefa Krzyżowskiego. Objšł on swe stanowisko w dniu 22 czerwca 1946r. po ustšpieniu Stanisława KuŸniarskiego. Zastępcš został Władysław Mendys a sekretarzem Stanisław Szostkiewicz. Stanisław KuŸniarski wszedł do Zarzšdu Miasta i powierzono mu funkcję opiekuna społecznego. Na tym samym posiedzeniu w dniu 9 paŸdziernika 1947r. MRN podjęła decyzję o samo rozwišzaniu.

Nowe władze starały się przede wszystkim o rozpoczęcie odbudowy. Wobec braku własnych funduszy władze miejskie rozpoczęły starania o powrót do Jasła władz i urzędów publicznych. Gwarantowało to œrodki na odbudowę z funduszy państwa. Po wojnie powiat jasielski został odłšczony od województwa krakowskiego i wcielony do województwa rzeszowskiego. Urzšd powiatowy został przeniesiony do pałacyku w Gorajowicach. Tam mieœciły się wszystkie urzędy powiatowe. Urzšd miasta w lecie 1945r. przeniesiono do budynku dawnej szatni przy stadionie sportowym. Szczególnie ciężki dla miasta okazał się cały rok 1945. Brakowało œrodków na odgruzowywanie ulic, nie działały: elektrownia i gazownia. Zdarzały się w mieœcie przypadki œmierci z wycieńczenia. Aby zapewnić zaopatrzenie ludnoœci, powołano Miejskš Komisję Dostaw. W kwietniu udało się Komisji Dostaw sprowadzić do Jasła 600 ton zboża, z czego 400 ton pochodziło z Rosji. Sprowadzono 2,5 tony cukru oraz kartofle i zboże na siew. Na placu targowym by ułatwić handel i zapewnić lepsze zaopatrzenie wykonano nowe ławy i stragany. Przełom nastšpił dopiero w poczštkach 1946r. po interwencji w Ministerstwie Opieki Społecznej w Warszawie. Do Warszawy udał się jako delegat Miejskiej Rady Narodowej Tadeusz Garbacik. Uzyskał przydział dla Jasła pomocy z zasobów UNRY. Jasło otrzymało 1000 par obuwia, 3000 sztuk odzieży, 400 kg ryżu oraz subwencję w wysokoœci 200.000 zł. Za te œrodki pieniężne udało się uruchomić w budynku szkoły im. Traugutta kuchnię dla mieszkańców wydajšcš bezpłatnie kilkaset posiłków. Kuchnia była prowadzona bezpłatnie przez panie: Zofię Bigosowš, Annę Dzikowskš, Barbarę Jezierskš, Katarzynę KuŸniarskš. Na posiedzeniach Rady często dyskutowano nad sprawš kuchni. Podnoszona była zwłaszcza sprawa osób, które pobierały bezpłatne posiłki i karmiły nimi zwierzęta domowe. Wracali do pracy urzędnicy magistratu. Za pożyczkę w Banku Gospodarstwa Krajowego przystšpiono do odbudowy rzeŸni i innych przedsiębiorstw miejskich. Sukcesem było uruchomienie gazowni. Jej kierownik Jan Ochoński odnalazł w Gliniku Mariampolskim porzucone przez Niemców wyposażenie gazowni i dzięki temu gazownia zaczęła pracę. W kwietniu 1946r. podpisano umowę z P.Z.G na dostawy gazu, gwarantujšcš miastu 10% zysku od sprzedanego gazu. Energię elektrycznš dostarczała miastu elektrownia w Mencince oraz uruchomiona przez Wojciecha Drozda, Jana Piwowara i Stanisława Ršczkę elektrownia miejska. Pod kierunkiem Eugeniusza Dacyla udało się uruchomić betoniarnię miejskš. Bezpieczeństwa mieszkańców i porzšdku w mieœcie pilnowała straż miejska. Jej komendantem był Stanisław Wielgus. W doszczętnie spalonym mieœcie powołano do życia straż pożarnš. Miasto funkcjonowało przede wszystkim dzięki determinacji jego mieszkańców, którzy spontanicznie przystšpili do odgruzowania. Jednym z pierwszych odgruzowanych budynków było gimnazjum. W ocalałej sali gimnastycznej powstało pierwsze kino. Rada miejska zdecydowała się również na przekazanie sali gimnastycznej na potrzeby parafii i tam odprawiano msze. Aby sprawnie kierować odbudowš miasta, powołano Komitet Odbudowy. Na czele Komitetu stanšł burmistrz KuŸniarski. Szczególnie aktywny był Tadeusz Garbacik, który jako przedstawiciel miasta potrafił wyjednać dodatkowe dostawy dla miasta i zapewnić subwencję na odbudowę zniszczonych domów. Rada doceniła jego starania i padła propozycja dokooptowania go do skład Miejskiej Rady Narodowej, ale ostatecznie doceniajšc jego starania zaproponowano mu godnoœć radnego Powiatowej Rady Narodowej.

Zapał mieszkańców został wsparty istotnš pomocš płynšcš z całego kraju. Zjednoczenie Przemysłu Naftowego przekazało na fundusz odbudowy Jasła 1% od swoich obrotów. Z funduszy tych odbudowano budynek Sokoła.Istotnym wsparciem była pomoc ze strony Wojewódzkiego Komitetu Odbudowy Warszawy w Rzeszowie. Przewodniczšcy Komitetu — A. Zieliński przekazał z własnej inicjatywy po uzyskaniu akceptacji Centralnego Komitetu Odbudowy Warszawy 50% zebranych w województwie rzeszowskim œrodków na odbudowę Jasła. Œrodki te były istotnym zastrzykiem dla finansów miasta. Pozwoliły odbudować i udostępnić mieszkańcom: remizę straży pożarnej, dom starców przy ulicy Floriańskiej, dom dziecka i szkołę im. kr. Jadwigi. Z pomocš przyszły również władze centralne. Ministerstwo Odbudowy przekazało miastu 2.000.000 zł. Z pozyskanych œrodków częœć została przeznaczona na odbudowę starostwa, remont budynku administracyjnego elektrowni, w którym pomieszczono biura Miejskiej Rady Narodowej. Wyremontowano szkoły im. Marii Konopnickiej i R. Traugutta, budynek „Zgody” na dom kultury. Reaktywowano także działalnoœć Komunalnej Kasy Oszczędnoœci. Jej przedwojenna siedziba uległa zniszczeniu, umieszczono jš więc w prywatnym budynku na ul. Kazimierza Wielkiego. Kasa pełniła funkcję agendy NBP. Jej pierwszym dyrektorem był Tadeusz Garbacik. Pozostałe z kredytu Ministerstwa Odbudowy 500.000 zł zostało przeznaczone na remont najlepiej zachowanych 18 domów prywatnych.

W dniach od 7-12 lipca 1946r przebywała w Warszawie delegacja władz powiatowych i miejskich, której celem było uzyskanie pomocy władz centralnych w odbudowie miasta. Delegaci zawieŸli do stolicy specjalnie wykonany album ukazujšcy zniszczenie miasta. Doszło do spotkania z premierem Edwardem Osóbkš-Morawskim. Efektem tej wizyty była subwencja w wysokoœci 2.000.000 zł oraz decyzja o przeniesieniu siedziby Sšdu Okręgowego z Krosna z powrotem do Jasła podjęta przez Ministerstwo Sprawiedliwoœci. Subwencja ta została rozdysponowana w ten sposób, że 750.000 zł przeznaczono na prywatne budownictwo, 500.000 zł na zabezpieczenie zrujnowanych domów, 250.000 zł na wykończenie i remont pod warunkiem udostępnienia częœci pomieszczeń na mieszkania dla urzędników. Ministerstwo Przemysłu zdecydowało się na uruchomienie huty szkła, a Centralny Urzšd Planowania przydzielił z własnych zasobów cišgnik samochodowy. Pienišdze przeznaczono na odbudowę gmachów użytecznoœci publicznej i domów prywatnych. W zniszczonym mieœcie ludzie gnieŸdzili się w piwnicach i suterenach, dlatego wysiłki Rady zmierzały przede wszystkim do odbudowania nadajšcych się do remontu domów. Jednoczeœnie planowano przebudowę ulic, między innymi już w 1945r. planowano wybudowanie obwodnicy wzdłuż Wisłoki, której celem było odcišżenie ruchu samochodowego w centrum miasta. W ramach przebudowy zdecydowano się zachować układ Rynku z przebudowaniem fragmentów ulicy Koœciuszki i K. Wielkiego. Planowano budowę szpitala na 120—150 łóżek. Zaplanowano specjalnš dzielnicę szkolnš, która miała powstać pomiędzy ulicš Bednarskš i Mickiewicza oraz Czackiego i Jagiełły. Zaprojektowano tam kompleks 6 szkół z boiskami sportowymi i ogródkami szkolnymi. W zwišzku z tš decyzjš postanowiono przenieœć klasztor i koœciół OO Franciszkanów do tzw. dzielnicy zachodniej. Dworzec kolejowy miał zostać odbudowany jako monumentalny gmach. Zaprojektowano dzielnicę przemysłowš pomiędzy rzekš Jasiołkš i torami kolejowymi do Rzeszowa. Plany przewidywały odrestaurowanie dużych gmachów będšcych siedzibami urzędów i instytucji oraz zagospodarowanie materiałów budowlanych pochodzšcych z rozbiórki. Zakazano sprzedaży cegły pochodzšcej z rozbieranych domów odbiorcom spoza Jasła.

W maju 1946r. w Jaœle przebywała delegacja amerykańska, by zapoznać się ze zniszczeniami miasta. Delegacji towarzyszyli reporterzy z Życia Warszawy. Jako najpilniejszš potrzebę miasta uznano remont budynku administracyjnego Urzędu Miasta za kwotę 400.000zł, remont budynku na pomieszczenie Sšdu Okręgowego 500.000 zł, 350.000 zł przewidziano dodatkowo na remonty w budynkach prywatnych, z przeznaczeniem częœci pomieszczeń na mieszkania dla urzędników. Czeœć potrzeb finansowych miasta zaspokajana była w tym czasie przez dochody przedsiębiorstw miejskich. Straty przynosiła jednak rzeŸnia i elektrownia. By osišgnšć rentownoœć tych przedsiębiorstw, miasto otrzymało kredyt z Wojewódzkiej Komisji Odbudowy, na elektrownię 150.000, na rzeŸnię 410.00. W 1947r. opracowano nowy regulamin rzeŸni miejskiej. Ostatecznie uznano, iż zamiast inwestować w odbudowę elektrowni, należy wybudować w Jaœle stację transformatorowš i na ten cel miasto zacišgnęło kredyt w wysokoœci 1.750.000 zł. Remontu wymagała również sieć energetyczna w mieœcie. W listopadzie 1946r. na ten cel przeznaczono 250.000 zł. Problemem dla miasta były duże straty zwišzane z kradzieżš energii przez tzw. pajęczarzy. Największymi nielegalnymi odbiorcami według radnych były stacjonujšce na terenie miasta oddziały wojska, które nie mogły być kontrolowane przez pracowników elektrowni. Duże problemy miały władze miejskie z odzyskaniem Huty Szkła. Uznana ona została po wojnie jako mienie opuszczone. Przed wybuchem wojny dzierżawiło jš od miasta przedsiębiorstwo Silberstein i Benet sp. z. oo. Miasto powołujšc się na ustawę, która wykluczała od przejęcia mienie komunalne, domagało się zwrotu Huty Szkła.

Sprawš wymagajšcš szybkiego rozwišzania był transport. Œrodki, jakie posiadało miasto przed wysiedleniem uległy zniszczeniu lub zaginęły. Z własnych funduszy zakupiono konie i auto-cišgnik. Często korzystano z usług wojska. Aby zabezpieczyć działanie straży pożarnej i uchronić jej sprzęt przed zniszczeniem, Rada zdecydowała się na wyremontowanie garaży na targowicy i przeznaczyła je na siedzibę straży pożarnej. Po skończonym remoncie podniesiono obsadę etatów straży pożarnej do 9 osób.

Miasto odczuwało dotkliwy brak obiektów o charakterze kulturalnym. Rada postanowiła zawrzeć umowę z „Sokołem” na dzierżawę jego gmachu. Warunkiem wydzierżawienia obiektu za czynsz 1 zł rocznie było przeprowadzenie remontu za œrodki Urzędu Miasta. Okres dzierżawy wynosił 15 lat. Œrodki na remont budynku miasto uzyskało z Centralnego Zarzšdu Zjednoczenia Przemysłu Naftowego w postaci subwencji. Zwlekano z podpisaniem umowy ze względu na brak zdolnoœci prawnej „Sokoła” do podpisania umowy. Ostatecznie w sierpniu 1946r. zapadła decyzja Starostwa o likwidacji „Sokoła” i o przejęciu jego majštku przez miasto. Majštek został przeznaczony na cele kulturalno oœwiatowe. Opracowano statut poboru podatków od spożycia w zakładach gastronomicznych. We wrzeœniu 1946r. opracowano statut o podatku od publicznych zabaw rozrywkowych i widowisk. W 1947r. podniesiono opłaty za korzystanie z rzeŸni miejskiej i opłaty urzędowe. Wprowadzono podatek od posiadania psów.

Miasto miało wielkie trudnoœci z zapewnieniem mieszkańcom odpowiednich warunków mieszkaniowych. Wiele osób nadal gnieŸdziło się w piwnicach i pobieżnie wyremontowanych budynkach. Próbš unormowania spraw lokalowych było powołanie Komisji lokalowej. Jej celem był nadzór nad racjonalnym użytkowaniem zasobów mieszkaniowych w mieœcie. Wspomnieć należy, iż miasto z subwencji centralnej finansowało remont wielu budynków prywatnych, a ich właœciciele zobowišzali się do przekazania częœci wyremontowanych pomieszczeń na cele mieszkaniowe. Komisja Mieszkaniowa między innymi wnioskowała o szybkie rozpoczęcie remontu koœcioła parafialnego, a zwłaszcza jego dachu. Jednoczeœnie domagano się rozpoczęcia odbudowy koœcioła i klasztoru OO Franciszkanów. Na posiedzeniu w dniu 29 sierpnia 1946r. opracowano i uchwalono Regulamin Komisji lokalowej i przepisy kwaterunkowe. Uchwalono nowš taryfę kominiarskš.

Pobieżny remont szkół w 1945r. umożliwił wprawdzie rozpoczęcie nauki, jednak nie zapewniał odpowiednich warunków do jej kontynuowania w najbliższych latach. Miasto w ramach pożyczki w Komunalnym Funduszu Zapomogowo Pożyczkowym postanowiło przeznaczyć na remont i wyposażenie szkół kwotę 1.300.000 zł. W ramach tej pożyczki starano się również przyjœć z pomocš osobom w podeszłym wieku bez œrodków do życia i za kwotę 450.000zł wyremontować dom starców przy ul. Floriańskiej.

Pomimo trudnoœci dnia codziennego zwišzanych z odbudowš miasta, starano się o zapewnienie jego rozwoju w przyszłoœci. Między innymi na posiedzeniu w dniu 22 lipca 1946r. podjęto uchwałę, w której Rada zwraca się do Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie z proœbš o przekazanie na rzecz Gminy Miasta Jasła resztówki po parcelacji majštku Gorajowice. Gmina była zainteresowana przejęciem parku i pałacyku na urzšdzenie ogrodu botanicznego oraz 28 hektarów gruntu na ogródki działkowe. Dodatkowo zwrócono się z proœbš o wydzielenie 8 hektarów pod budowę szpitala powiatowego i 7 hektarów na cmentarz.

Miasto starało się również o sfinalizowanie umowy z dyrekcjš poczty w Krakowie na budowę w Jaœle gmachu poczty. Przed wojnš nowy budynek poczty miał powstać u zbiegu ulic Bednarskiej i Czackiego. W zwišzku z projektowaniem w tym miejscu dzielnicy szkolnej, zaproponowano zamianę tego placu na tereny byłego szpitala. W zamian za parcelę przy ul. Czackiego o powierzchni 2.250 m2 miasto przekazało plac poszpitalny o powierzchni 4.790m2. Skarb Państwa dopłacił różnicę w kwocie 588zł za metr kwadratowy i pokrył koszty przepisania.

W ramach projektowanej dzielnicy szkolnej postanowiono również przenieœć klasztor i koœciół OO. Franciszkanów. Uznano, iż przeniesienie klasztoru do tzw. dzielnicy zachodniej doprowadzi do racjonalnego rozmieszczenia koœciołów jasielskich. Miasto ze swej strony zapewniło wykup potrzebnych pod zamianę gruntów pomiędzy ul. 3 Maja i Kraszewskiego. Zobowišzało się również wykupić budynek klasztorny przy ul. Mickiewicza. Negocjacje prowadzono z gwardianem Jakubem Półchłopkiem, który zastšpił na stanowisku radnego MRN ks. Ablewicza. Skutkiem tych postanowień była decyzja MRN z dnia 12 lutego 1947r. o rozbiórce szkoły im. Staszica przy ul. Piotra Skargi i budowa na tym gruncie bliŸniaczego budynku mieszkalnego. Miał być on przekazany Leoni i Marii Hołowińskiej i Stanisławowi Karasiowi w zamian za teren potrzebny pod budowę klasztoru OO. Franciszkanów. Miasto wykupiło zabudowania klasztorne, których wartoœć oszacowano na 8.000.000zł. Klasztor zobowišzał się na własny koszt uprzštnšć gruz pozostały po zniszczonym koœciele.

Miasto prowadziło wykup gruntów pod rozbudowę i przebudowę ulic. Pozbywano się mienia niestanowišcego dla miasta większej wartoœci. Między innymi ruiny dawnej ochronki przy ul. Gołębiej sprzedano Towarzystwu Rybackiemu. Na potrzebne inwestycje miasto zacišgało kredyty zabezpieczone majštkiem miasta. Między innymi na 1947r. zaplanowano w oparciu o pożyczkę w Polskim Banku Komunalnym wyremontować i rozbudować kanalizację i wodocišgi miejskie. Na rozbudowę instalacji elektrycznej 1.800.000zł, na odbudowę łaŸni miejskiej 200.000zł. W sumie była to kwota 2.900.000 zł. W oparciu o założenia planu odbudowy miasta i szczegółowe opracowanie planów przebudowy Rynku, przystšpiono do przebudowy ul. Koœciuszki w miejscu, gdzie łšczy się ona z płytš Rynku. Plany opracował znany architekt Szyszko—Bohusz. Przewidywały one obcięcie budynku Wilusza przy ul. Koœciuszki i budynku Winnickiej. Budynek należšcy do Klierowej postanowiono w razie koniecznoœci przebudować. Podobnie przy ul. Kazimierza Wielkiego obcięto budynki Gliwy i Hałuchy.

Dodatkowe Ÿródło œrodków na rozbudowę miasta widziano w ponownym umieszczeniu w Jaœle siedziby wielu urzędów rejonowych i powiatowych. Duże nadzieje wišzane były zwłaszcza z Sšdem Okręgowym i miasto zobowišzało się ze swej strony dołożyć do kosztów utrzymania mieszkań dla personelu. W lutym 1947r. Rada postanowiła wynajšć na potrzeby Sšdu dom Winnickich przy ul. Sokoła 16 i wyremontować go własnym kosztem.

Po wojnie na terenie miasta i powiatu pozostało wiele materiałów wybuchowych. Prace przy ich usuwaniu prowadziło wojsko. Rada miasta postanowiła w dowód wdzięcznoœci za ofiarnš pracę przeznaczyć z funduszu administracyjnego 5.000 zł na sztandar dla jednostki, która rozminowała Jasło. Przy odgruzowywaniu Jasła intensywnie pracowali wszyscy jego mieszkańcy. Zdarzały się bardzo często również akcje odgruzowywania prowadzone przez instytucje spoza miasta. Dla przykładu Rada złożyła w 1947r. podziękowanie strażakom z województwa rzeszowskiego za pomoc w oczyszczeniu miasta. Specjalnš subwencję na odbudowę miasta przeznaczył Centralny Komitet Odbudowy Warszawy. Przystšpiono do zmiany nazw niektórych ulic.Na posiedzeniu w dniu 5 sierpnia 1947r. dotychczasowej ulicy Na Młynek nadać nazwę Alei Gen. Karola Œwierczewskiego. Decyzja ta została zakwestionowana przez Powiatowš Radę Narodowš, która uznała ul. Na Młynek za zbyt mało reprezentacyjnš. Na posiedzeniu w dniu 16 wrzeœnia MRN podtrzymała jednak swš wczeœniejszš decyzję. Na wniosek radnego Kosiby ulicy prowadzšcej od dworca kolejowego do ul. 3 Maja nadano nazwę Józefa Ducala-Bagasia, absolwenta gimnazjum w Jaœle, który poległ w Powstaniu warszawskim.

Nowo powołana Rada zebrała się na posiedzeniu w dniu 3 stycznia 1948r. W lipcu 1948r. nastšpiła kolejna reorganizacja składu Rady. Dokonano wyboru Prezydium MRN. Przewodniczšcym został wybrany Przewłocki Józef, który zrezygnował w lipcu 1948 r. i na stanowisku zastšpił go Mazur Tomasz. Po objęciu przez T.Mazura funkcji burmistrza przewodniczšcym MRN w dniu 24 marca 1949r. został Potępa Ignacy. Zastępcš przewodniczšcego został Olejarczyk Stanisław. Burmistrz Józef Krzyżowski i Władysław Mendys jako jego zastępca sprawowali swe funkcje do końca grudnia 1948r. Wówczas burmistrz Krzyżowski złożył rezygnację. Podobnie uczynił Władysław Mendys. Przyjęto rezygnację całego Zarzšdu Miejskiego i wybrano nowy. Burmistrzem został Mazur Tomasz, Vice burmistrzem mgr Tadeusz Bebesz. Powołano Komisje.

Nowa Rada uchwaliła statut o œwiadczeniach w naturze na rzecz gminy. Było to zgodne z odgórnymi zaleceniami Wojewódzkich Rad Narodowych i nakładało na mieszkańców obowišzek pracy bšdŸ wpłacenia œrodków finansowych na rzecz gminy. Poprzednia Rada nie zdecydowała się na wprowadzenie w życie tych zaleceń, gdyż uznała, iż mieszkańcy Jasła odpracowujš œwiadczenia w czasie odgruzowywania miasta. W paŸdzierniku 1948r. opracowano Statut Zarzšdu Miejskiego. Swš działalnoœć Rada zapoczštkowała nadzwyczajnym posiedzeniem z okazji trzeciej rocznicy wyzwolenia miasta w dniu 17 stycznia 1948r. Dokonano uroczystego odsłonięcia tablicy pamištkowej w bursie gimnazjalnej i poœwięcono oddany do użytku dom starców. Zgodnie z wczeœniejszš sugestiš Rady Powiatowej nadano Parkowi miejskiemu i ulicy od Czackiego do Koœciuszki imię gen. Karola Œwierczewskiego. Uroczyste nadanie imienia miało miejsce w dniu 18 kwietnia 1948r. Na tym samym posiedzeniu nadano ulicy wiodšcej do Gorajowic imię 17-go Stycznia, a wiodšcej do Kowalów imię Armii Czerwonej. Tak zapisano w księdze protokołów Rady, a ostatecznie ulice te nazwano odwrotnie.

W lipcu 1949r. bocznej ulicy Kraszewskiego nadano imię Szopena, a ulicy łšczšcej ul. 3 Maja i Słowackiego nadano imię Puszkina. W 1949 r. z okazji pięciolecia PKWN odsłonięto odrestaurowany przez kolejarzy pomnik Grunwaldzki.

Na posiedzeniu w dniu 1 paŸdziernika zapadła decyzja o utworzeniu Miejskiej Biblioteki Publicznej. Rada zobowišzała Zarzšd Miejski do zakupu inwentarza i zatrudnienia bibliotekarza, rekomendujšc na to stanowisko p. Paczosę. W poczštkowym okresie Biblioteka Miejska miała być prowadzona wspólnie z powiatowš. Rada starała się o zwiększenie rentownoœci zakładów gminnych, między innymi Zakładu Gazowniczego. W kwietniu 1948r. upoważniła Zarzšd Miasta do zacišgnięcia w Polskim Banku Komunalnym pożyczki w kwocie 2.400.000 zł. Za te œrodki odbudowano gazocišg na ul. Floriańskiej, Klasztornej, Wyspiańskiego, 3 Maja i Krasińskiego.

W 1948r. po długich staraniach przedstawicieli gminy doszło do zwrotu Huty Szkła miastu. Sprawa była nawet oddana do sšdu. Ostatecznie przedsiębiorstwo powróciło pod zarzšd miejski z końcem kwietnia. Miasto miało problemy z prowadzeniem tego przedsiębiorstwa. W paŸdzierniku 1948r. przyjęto rezygnację dotychczasowych dyrektorów i kierowanie zakładem powierzono Józefowi Duszyńskiemu. Wprowadzono także pracę na trzy zmiany i dokonano rewizji norm produkcyjnych, zmieniono Radę zakładowš i starano się zwiększyć dyscyplinę. Wszystkie te zabiegi zmierzajšce do podniesienia rentownoœci zakładu nie przyniosły spodziewanych rezultatów i ostatecznie wobec braku surowców do dalszej produkcji, na posiedzeniu w dniu 18 lipca 1949 r., Rada zadecydowała o przekazaniu zakład w zarzšd Ministerstwu Przemysłu Lekkiego. Rada wykazywała troskę o estetykę miasta i postanowiła z poczštkiem 1949r. utworzyć Zakład Oczyszczania Miasta. Przewidziano dla tego zakładu następujšcy skład etatowy: 1 pracownik umysłowy, 12 robotników, 3 woŸniców. Miasto przekazało na rzecz nowo powstajšcego przedsiębiorstwa tzw. „Sokołówkę,” zaprzęgi i inwentarz żywy, czyli konie. By skutecznie prowadzić zarzšd przedsiębiorstwami miejskimi, powołano w łonie Rady specjalnš komisję. Komisja ta opracowała Statut przedsiębiorstw miejskich, który wszedł w życie pod koniec 1948r.

Dla podniesienia dochodów miasta zdecydowano się na podniesienie opłat targowych. Nie doprowadziło to do znaczšcej poprawy sytuacji finansowej miasta, które swš gospodarkę opierało na pożyczkach i subwencjach ze Skarbu Państwa. W kwietniu 1949r. zadłużenie miasta szacowano na 3.775.763 zł. Spowodowane było: zadłużeniem w Ubezpieczalni Społecznej na kwotę 1.443.176 zł, remontami budynków mieszkalnych i szkół, oraz kosztami remontu budynku na Sšd Okręgowy w wysokoœci 2.332.587 zł. Miasto przejmuje mienie likwidowanych towarzystw i organizacji. Między innymi w lipcu 1948r. po Towarzystwie Popierania Polskiego Handlu i Przemysłu w Jaœle przejęto działkę przy ul. Ducala wraz z budynkiem o wartoœci 850.000 zł. W paŸdzierniku 1948r. Rada decyduje się na przejęcie budynku domu dziecka przy ul. Nowej, obecnie Tkaczowa i założenie w tym miejscu żłobka dla dzieci. W sierpniu 1949r. Rada miasta zdecydowała o przekazaniu Zwišzkom Zawodowym obiektów po likwidowanym Towarzystwie Mieszczańsko-Ludowym „Zgoda” Zwišzki Zawodowe zobowišzały się w zamian spłacić długi Towarzystwa, konserwować i rozbudowywać siedzibę oraz wynajmować salę za odpłatnoœciš. Miasto zdecydowało się ostatecznie na wywłaszczenie niektórych działek przejętych przez władze niemieckie i użytych do rozbudowy ulic i placów.

Na poczštku 1949r. nowo wybrany Zarzšd Miasta przedstawił do zatwierdzenia plan inwestycji w mieœcie na lata 1950—55. Inwestycje planowano na kwotę 395.000.000 zł. Na pierwszym miejscu stawiano sprawę kanalizacji i wodocišgów. Kolejne planowane inwestycje to: 1. dom oœwiatowy. 2. budynek dla szkoły zawodowej. 3. budynek dla przedszkola. 4. wyposażenie straży pożarnej. 5. budynek dla przychodni lekarskiej. 6. poprawa jakoœci ulic i chodników. 7. radiofonizacja miasta. 8. budowa siedziby władz miejskich. 9. przebudowa targowicy. 10. budowa rzeŸni i chłodni. 11. budowa stadionów sportowych i żłobków.

Na priorytetowš inwestycję w wodocišgi miasto zacišgnęło w Polskim Banku Komunalnym długoterminowš pożyczkę na kwotę 1.600.000zł. W sierpniu na posiedzeniu Rady podjęto uchwałę o zatwierdzeniu planów autostrady objazdowej przebiegajšcej ulicami Jagiełły i Szajnochy. Planowano budowę nowego mostu przesuniętego w dół rzeki, by uniknšć gwałtownych zakrętów. Droga prowadzšca do tego mostu miała zostać usytuowana na nasypie, który zabezpieczy częœć terenów przed zalaniem. Planowano wyprostować ul. Czackiego w kierunku placu Żwirki i Wigury. Dla połšczenia miasta z dzielnicš Za kolejš planowano wybudować wiadukt za stacjš pomp. Drugi wiadukt miał powstać w rejonie ul. Koœciuszki i połšczyć również ul. Sobieskiego. Postanowiono urzšdzić zieleniec na placu zamykajšcym ulice Koœciuszki, Œwierczewskiego, Rejtana i Sobieskiego oraz u zbiegu ulic 3 Maja i Staszica. Przewidziano budowę obiektów sportowych nad Wisłokš przy końcu ul. Na Młynek. Postanowiono nie zabudowywać rogu ul Asnyka i Œwierczewskiego. We wrzeœniu 1949r. miasto otrzymało subwencję w wysokoœci 21.000.000 zł. Œrodki te zostały przeznaczone na remont domów. Rada zadecydowała o remoncie budynków, które posiadały największš iloœć lokali i zapewniały większš iloœć mieszkań.