Wraz z uprawnieniami Miejska Rada Narodowa otrzymała na te cele œrodki z budżetu powiatowego. Obradom sesji inauguracyjnej Miejskiej Rady Narodowej w 1950 r. przewodniczył pełnišcy od 1946 do 1949 r. funkcję burmistrza Józef Krzyżowski. Miejska Rada Narodowa liczyła 24 członków. Podział mandatów był następujšcy: 13 — PZPR, 8 — SD, 2 — ZSL, 1 — bezpartyjny. Członkowie Rady byli nominowani przez organizacje polityczne i zwišzkowe. Rada w głosowaniu zatwierdziła nominację i pierwszym przewodniczšcym został wybrany Józef Krzyżowski. Na posiedzeniu w dniu 24 sierpnia 1950 r. skład prezydium rozszerzono. Nowo wybrani członkowie to: mgr Rozpara Kazimierz i Maciechowski Andrzej. W prezydium zasiadało trzech przedstawicieli PZPR, jeden przedstawiciel SD i jeden bezpartyjny. Z tego czterech ukończyło szkołę powszechnš, a jeden studia wyższe. Na posiedzeniu w dniu 24 lutego 1951 r. rezygnację złożyli Kazimierz Rozpara i Andrzej Maciechowski. Na ich miejsce do prezydium weszli Dyjak Tadeusz i Otton Sochacki. W marcu 1954r . nastšpiła kolejna reorganizacja w miejsce ustępujšcego Tadeusza Dyjaka do prezydium wybrano Zdzisława Witowskiego. Kolejna reorganizacja nastšpiła w 1955 r. Na czele prezydium pozostał Józef Krzyżowski, jego zastępcš wybrano Józefa Betleja a sekretarzem Stanisława Pietraszka. Członkowie prezydium to Byczek Stanisław i Karpowicz Franciszek. Zgodnie z regulaminem Przewodniczšcy Prezydium miał nadzór i kierował całoœciš zagadnień zwišzanych z pracš Rady i prezydium. Zastępca przewodniczšcego prezydium nadzorował referat gospodarki komunalnej i mieszkaniowej wraz z przedsiębiorstwami komunalnymi. Sekretarz Prezydium sprawował nadzór nad referatem ogólno-administracyjnym, finansowym, spraw socjalnych, kultury i wojskowym. Pozostali dwaj członkowie, którym do pomocy przydzielano jednego z radnych doglšdali magazynów przedsiębiorstw miejskich i opiniowali sprawy wymagajšce pomocy prawnej. Do ich kompetencji należały sprawy zwišzane z estetykš miasta. Prezydium decydowało o obsadzie kierowniczej referatów. Nowo obrany przewodniczšcy powiadomił radnych o reorganizacji prezydium i utworzeniu referatów i obsadzie kierownictwa. Aby usprawnić działanie Rady powołano komisje. W magistracie zatrudnionych było w 1950 r. 11 etatowych urzędników, a po reorganizacji jaka nastšpiła z dniem 1 stycznia 1951r. iloœć etatów podniesiono do 27. W tym samym okresie powołano do życia szeœcioosobowš straż porzšdkowš pilnujšcš porzšdku w mieœcie na zmianę w dzień i w nocy. W omawianym okresie w Jaœle zamieszkiwało około 6.000 mieszkańców ale jako centrum administracyjne i gospodarcze zaliczane było do miast o wyższej randze. Powodem niskiej liczby mieszkańców były zniszczenia wojenne i brak mieszkań. MRN aby podnieœć oficjalnie rangę miasta Jasła zwróciła się specjalnš uchwałš do WRN o oficjalne uznanie Jasła jako miasta liczšcego powyżej 10.000 mieszkańców.

W 1950 r. Rada przeznaczyła œrodki finansowe na remont szkół. Remontu wymagały szczególnie szkoły im. Traugutta i Konopnickiej. Zostały one pobieżnie odremontowane po 1945 r. i należało dokonać gruntownych remontów. Planowano je przeprowadzić w okresie wakacji. Wydział oœwiaty podjšł się jednak zorganizować w tym czasie kolonie letnie dla dzieci w tych szkołach co w znacznym stopniu utrudniło przeprowadzenie prac remontowych. Pomimo tych trudnoœci remonty zakończono formalnie do dnia 1 wrzeœnia. Komisja oœwiaty zgłaszała jednak wiele zastrzeżeń co do jakoœci przeprowadzonych prac. Komisja oœwiaty apelowała również do Radnych o wyrażenie zgody na zlikwidowanie głoœnika radiowęzła przy pl. Żwirki i Wigury, który przeszkadzał w lekcjach młodzieży. Apelowano do Prezydium o poczynienie stosownych starań o zlikwidowanie przerw w dostawach energii elektrycznej wieczorem, gdyż w tym czasie odbywały się zajęcia na kursach wieczorowych. Rada postulowała również wprowadzenie zakazu sprzedaży biletów na seanse wieczorne w kinie dla młodzieży szkolnej, a w zamian umożliwienie szkołom korzystania z sali kinowej w godzinach przedpołudniowych. Planowano utworzenie œwietlicy dla młodzieży dojeżdżajšcej kolejš by młodzież wieczorami nie włóczyła się po mieœcie. W trosce o moralnoœć i porzšdek w mieœcie na wniosek radnej Marii Kotulowej Rada wprowadziła zakaz sprzedaży wódki w pištki, soboty i niedziele oraz w dni wypłaty 1– go i 15 – go każdego miesišca. Wysiłki te nie przynosiły jednak spodziewanych rezultatów, gdyż Rada kilkakrotnie decydowała się na przeprowadzanie odczytów w zakładach pracy i apelowała do Milicji Obywatelskiej o częstsze interwencje.

Sprawa budynków zwłaszcza mieszkalnych była największym problemem, z jakim Rada musiała się uporać w zniszczonym mieœcie. Do lipca 1950 r. udało się zabezpieczyć i wyremontować 540 budynków, co stanowiło 60% zabudowy przedwojennej. Tylko w lecie 1950 r. wyremontowano 12 budynków mieszkalnych zaplanowano jeszcze remont budynku Krementowskiego i Łonickiej w Rynku. Niektórzy mieszkańcy w dalszym cišgu mieszkali w wilgotnych piwnicach, dlatego pilnie poszukiwano rozwišzań, które pozwoliłyby na zapewnienie im odpowiednich warunków mieszkaniowych. Próbš rozwišzania problemów mieszkaniowych było zalecenie przez Miejskš Radę Narodowš wprowadzenie na terenie miasta publicznej gospodarki lokalami. Decyzja taka została podjęta w dniu 15 listopada 1950 r., zgodnie z wytycznymi Wojewódzkiej Rady Narodowej. Na podstawie danych zawartych w protokołach posiedzeń Rady z 1950 r. na ogólnš liczbę 6.117 mieszkańców, w Jaœle istniało 630 budynków, w których mieœciło się 3.780 izb mieszkalnych o przeciętnej wielkoœci 20 m2. W tej liczbie pomieszczeń 2.700 zostało odbudowanych po wojnie. Na jednš izbę przypadało więc przeciętnie 2 osoby. Szacowano iż w mieœcie pilnie potrzeba 180 izb mieszkalnych dla robotników i 120 dla inteligencji i urzędników. Zgodnie z szacunkami statystycznymi przeprowadzonymi przez Prezydium poprzez wprowadzenie społecznego gospodarowania lokalami mieszkalnymi planowano uzyskać 120 izb mieszkalnych, a dzięki kapitalnym remontom budynków w mieœcie dalszych 100 izb. Na posiedzeniu w dniu 23 listopada 1950 r. ustalono kryteria, według których przysługiwało: 1 izba — dla osób samotnych, 2 izby — dla rodzin 3 osobowych, 3 izby — dla rodzin 4 i więcej osobowych. W miesišcu paŸdzierniku oddano do użytku 56 izb mieszkalnych i 11 handlowych.

Udało się również wyremontować salę Sokoła. Wybudowano nowe magazyny w betoniarni i oœrodek przeciwgruŸliczy. Skanalizowano Targowicę, poszerzono i wyżwirowano ul. Koœciuszki przy wlocie na Rynek. Sprowadzono do Jasła deficytowe wówczas materiały budowlane, między innymi 180 m3 drewna budowlanego. Rada wystšpiła z propozycjš przejęcia na potrzeby miasta tartaku obywatela Fršczka, który stał nieczynny, a drewno na potrzeby miasta przecinano w Żmigrodzie.

Aby usprawnić komunikację w mieœcie wyżwirowano ulice: Na Błonie, Sokoła, Igielnš, Staszica, Czackiego, wyczyszczono rowy wzdłuż ulic i poprawiono chodniki przy ul. Ducala i 3 go Maja. Ukończono budowę kanału przy ul. Ducala i kanału od szpitala Powiatowego. W sumie do końca 1950 r. wykonano 1.161 m2 chodników z nowych płyt i 772 m2 chodników ze starych płyt. Ułożono 991mb. krawężników i zamontowano kilkanaœcie studzienek kanalizacyjnych na ulicach. Udało się wykonać ponad 700mb. kanalizacji oraz odtworzyć ponad 800mb. starych kanałów miejskich. Na ulicach rozsypano ponad 1000m3 żwiru i piasku. Uprzštnięto 230m3 rumowisk. Wiele prac zwišzanych było z czynami z okazji 22 lipca czy uczczenia Rewolucji.

Rada przejęła 8 hektarów gruntu po klasztorze Wizytek i przeznaczyła je na ogródki działkowe. W listopadzie 1950 r. Rada postanowiła przekazać grunt tzw. Sokołówki pod budowę lecznicy weterynaryjnej. Po wojnie istniał duży bałagan w kwestii granic posesji. Aby unormować te sprawy na poczštku 1951r. dokonano spisu parcel i posesji w mieœcie oraz nadano im nowe numery. Właœciciele zostali przez gońców powiadomieni o nadanych numerach i na własny koszt byli zobowišzani sporzšdzić tabliczki z numerami i oznaczyć nimi posesje.

Przeprowadzono skomplikowanš i pracochłonnš akcję przemeldowania ludnoœci wydawania nowych dokumentów tożsamoœci. Radni dopominali się by opracować szczegółowe plany inwestycyjne dla miasta Jasła. Brak tych planów uniemożliwiał starania o œrodki z budżetu centralnego lub powodował nieracjonalne ich wykorzystanie. Dla przykładu fundusz inwestycyjny betoniarni miejskiej wynosił 2.000.000 zł. i nie został praktycznie wykorzystany. Na zieleńce miejskie i ogrodzenie parku przeznaczono 1.500.000 zł, a wykorzystano jedynie 900.000. Na odbudowę dróg i chodników przeznaczono 3.000.000 zł a wykorzystano jedynie 2.500.000.

Szczególnie wnikliwie Rada zajęła się sprawš Zakładu Oczyszczania Miasta , który był deficytowy. Zalecono między innymi uzupełnienie ławek w parku i częstsze wykaszanie trawy na trawnikach. Było to niewštpliwie przejawem dbałoœci o estetykę miasta. Wykonano karuzele i inne sprzęty dla ogródka Jordanowskiego. Drzewka i krzewy zostały dostarczone przez Nadleœnictwo. Zobligowano kierownictwo przedsiębiorstw komunalnych do likwidacji zadłużenia odbiorców.

Najmniej efektywnym przedsiębiorstwem miejskim była betoniarnia. Dziwi to tym bardziej, iż w zniszczonym mieœcie brakowało wszystkiego do odbudowy. Powodem takiej sytuacji były kłopoty ze sprowadzeniem dostatecznej iloœci cementu i dotkliwy brak urzšdzeń technicznych. Rada wielokrotnie apelowała do kierownictwa betoniarni o wykorzystanie œrodków na inwestycje. Jedyne inwestycja, jakie prowadziło w tym czasie miasto to rozbudowa sieci wodocišgowej i gazowej. Dokumentację wykonał zespół pod kierunkiem prof. Mańkowskiego, a wykonawcš miało być Miejskie Przedsiębiorstwo Remontowo Budowlane. Z funduszy prezydium zakupiono rury i zabezpieczono stosowne kredyty w kwocie 600.000 zł . Sprawa ta jednak cišgnęła się przez kilka lat, gdyż plany wymagały odgórnego zatwierdzenia, a pomiędzy prof. Mańkowskim i inż. Lauterbachem jako dyrektorem M.P. R. B. doszło do otwartego konfliktu w sprawie planów wieży ciœnień. Nie udało się zrealizować planów w sprawie budowy ujęcia wody w Foluszu i na Wisłoce powyżej Rafinerii. Ostatecznie z braku œrodków zdecydowano się na budowę studni głębinowych. W sprawie wodocišgów do Warszawy wyjechali przedstawiciele Rady by ubiegać się o dodatkowe fundusze. Delegację wysłano również do Węgierskiej Górki by zdobyć materiały potrzebne do rozbudowy instalacji wodocišgowej. Aby usprawnić działanie przedsiębiorstw miejskich Rada zdecydowała się na posiedzeniu w dniu 28 wrzeœnia 1950 r. powołać Biuro Przedsiębiorstw Komunalnych w Jaœle. Przejęło ono wszelkie sprawy zwišzane z zarzšdzaniem zakładów miejskich:

Z dniem 1 stycznia 1951r. Betoniarnia Miejska została przekazana utworzonej przy WRN Dyrekcji Przedsiębiorstw Wielobranżowych. Dodatkowo w tym samym okresie zlikwidowano miejski dom starców, kuchnię powszechnš i punkt opieki nad matkš i dzieckiem. Kuchnia powszechna i punkt opieki nad matkš i dzieckiem były rozwišzaniami doraŸnymi majšcymi pomóc w normalizacji życia po wojnie. Ich likwidacja była konsekwencjš pewnego powrotu do normalnoœci. Likwidacja domu starców wišzała się z wytycznymi odgórnymi i była konsekwencjš przejęcia opieki społecznej przez instytucje centralne.

Na posiedzeniu w dniu 5 lipca 1951r. dokonano zmiany nazw ulic: Andrzeja Potockiego na 1 Maja . Bocznej ulicy 3 Maja nadano nazwę Marcelego Nowotki [Baczyńskiego]. Bocznš ulicę od K. Wielkiego do Targowicy — Pawła Findera [Modrzejewskiego]. Nowej ulicy z Rynku w kierunku Œniadeckich — Hanki Sawickiej [ Jana Pawła II]. Ulicę prowadzšcš od ul. 3 Maja do ul. Koœciuszki nadano nazwę Manifestu Lipcowego [Dworcowa]. Ulicę Sokoła i Pierackiego przemianowano na Marchlewskiego [Kadyiego].

Prezydium Miejskiej Rady Narodowej decydowało o obsadzie personalnej Straży Pożarnej. W jej obsadzie występowały cišgłe zmiany. Jednym z nich były limity etatów okreœlane przez władze zwierzchnie jak i zastrzeżenia do pracy strażaków, którzy obowišzani byli do zapalania i gaszenia oœwietlenia ulicznego. W 1951r. powołano czteroosobowš straż przemysłowš, której celem było wzmożenie ochrony obiektów miejskich. Zaangażowano czterech strażników. Do obowišzków Rady należało nadzorowanie skupu zboża i walka z analfabetyzmem, ustalanie opłat cmentarnych, za użycie łaŸni, za place postojowe za oczyszczanie miasta. Prezydium miało prawo okreœlania wysokoœci dostaw obowišzkowych i wydawało opinie w sprawie zwolnienia z odbywania służby wojskowej. W swych sprawozdaniach zarówno Prezydium jak i Rada często dokonywali wymaganej wówczas samokrytyki. Za największe niedocišgnięcia uznawano brak zaangażowania szerszych rzesz społeczeństwa w działalnoœć Rady. W 1952 r. Rada zapoznała się z opracowanymi w Krakowie planami rozbudowy miasta, które przewidywały rozwój terytorialny do około 180 ha i zaludnieniu w granicach 38.000 mieszkańców. Zgodnie z założeniami tego planu miasto podzielono na trzy dzielnice. Rada jako główny cel zakładała budowę mieszkań dla ludnoœci, odbudowę dróg, rozbudowę kanalizacji i gazocišgu zabudowę placu po budynku Ratusza zniszczonym przez Niemców. W trakcie kadencji największe kwoty zostały przeznaczone w budżecie miasta na remonty szkół i przedszkoli, budowę i remonty mieszkań, utrzymanie dróg i oœwietlenie miasta. Wybudowano w tym czasie 760 izb mieszkalnych, a wyremontowano 102. W sumie dało to 862 pomieszczenia mieszkalne. Dodatkowo w wyremontowanych i nowo wybudowanych domach wygospodarowano 69 lokali na sklepy i działalnoœć usługowš. W trosce o estetykę miasta udało się ze skromnych œrodków, jakimi dysponowała Miejska Rada Narodowa, odnowić elewacje niektórych kamienic w Rynku. Popierano w miarę posiadanych materiałów budowlanych budowę domów prywatnych bšdŸ odbudowę zrujnowanych w czasie wojny. Rada posiadała pewnš pulę deficytowych materiałów budowlanych, którš rozdzielała potrzebujšcym. Były to iloœci niewielkie dlatego zwrócono się z proœbš o interwencję do Piotra Jaroszewicza, który jako poseł z okręgu jasielskiego wpłynšł w Warszawie na dodatkowe przydziały materiałów budowlanych dla miasta. Miasto odczuwało dotkliwe braki w zaopatrzeniu w wodę. Liczšcy w 1954 r. 4.241 mb. wodocišg udało się przedłużyć jedynie o 500 m z powodu braku niezbędnych materiałów instalacyjnych. Œrodki finansowe pozwoliły jedynie na zakup drugiej pompy i wybudowanie dwóch studzien. Wystarano się w Wojewódzkiej Radzie Narodowej o œrodki na inwestycje w roku 1958. O 500 mb udało się przedłużyć gazocišg miejski. Pozwoliło to na przyłšczenie prawie pięciuset nowych odbiorców i zwiększenie zysku z tytułu dostarczania gazu o 20%.

Miejska Rada Narodowa zarzšdzała przedsiębiorstwami miejskimi œwiadczšcymi usługi dla ludnoœci. W omawianym okresie były to: Miejskie Przedsiębiorstwo Gospodarki Komunalnej, Miejskie Przedsiębiorstwo Remontowo Budowlane, Miejskie Przedsiębiorstwo Handlu Detalicznego, Miejski Zarzšd Budownictwa Mieszkaniowego, Przedsiębiorstwo „Targowica”. Największe z tych przedsiębiorstw to MPGK. w jego skład wchodziły: Zakład wodno kanalizacyjny, Hotel miejski, Rozdzielnia gazu, ŁaŸnia miejska. Zakład Oczyszczania Miasta. Dokonano reorganizacji przedsiębiorstw miejskich. W 1960 r. nastšpiła likwidacja Przedsiębiorstwa „Targowisko”, a jego majštek został włóczony do MPGK i RzeŸni miejskiej. Staraniem Rady i dzięki poparciu P. Jaroszewicza utworzono w Jaœle MPK. Jasło jako pierwsze miasto w regionie otrzymało szeœć autobusów marki „San”, które obsługiwały cztery linie autobusowe. Usprawniło to w znacznym stopniu komunikacje w mieœcie i okolicy. W trosce o estetykę miasta zlecono wykonanie elewacji na budynkach miejskich. Przetarg wygrały firmy prywatne, które zaoferowały niższš cenę. Podczas kadencji Rady trwała budowa Zakładów Przetwórstwa Owocowo- Warzywnego, „Pektowin”. W miejscu przedwojennego ratusza w 1959 r. rozpoczęto budowę nowego gmachu, który oddano do użytku w dniu 31 paŸdziernika 1962 r. Pozwoliło to na zgromadzenie instytucji miejskich w jednym budynku. W 1960 r. Rada dokonała zmiany nazw ulic: ulica boczna Kazimierza Wielkiego otrzymała nazwę Żeromskiego; ulica od A. Czerwonej [Lwowska] aż do Hankówki otrzymała imię Marii Konopnickiej; dawnš ulicę Wysokš i Widok zmieniono na Wysokš; zniesiono nazwę ulicy Na Młynek i przedłużono ulicę Szopena aż do granicy Gšdek.; ulicę od Krasińskiego do Szajnochy równoległš do Jagiełły nadano imię Marii Curie Skłodowskiej; ulicę Za Bursš przemianowano na Partyzantów; ulicę wzdłuż torów kolejowych nazwano Kolejowš; ulicy wiodšcej od ul. Metzgera do Żółkowa nadano imię Sienkiewicza; ulicy od ulicy Kolejowej równoległej do Sienkiewicza nadano imię B. Prusa; ulicy przebiegajšcej obok pomnika grunwaldzkiego nadano nazwę Grunwaldzkiej; bocznš ulicę 3-go Maja wiodšcš do ulicy Metzgera nazwano Waryńskiego; bocznš częœć ulicy Klasztornej nazwano ul. Ogrodowš; bocznš ulicy Floriańskiej równoległš do torów kolejowych nazwano Hutniczš; ulice bocznš od ul. 3-go Maja nazwano ulicš Polnš. Podczas trwania kadencji udało się poprawić stan dróg w mieœcie i wykonać nawierzchnię asfaltowš na ulicach: Czackiego, Karmelickiej, Floriańskiej, placu Żwirki i Wigury, i na ulicach wokół parku. Na Rynku przebudowano instalację elektrycznš montujšc kable ziemne.

Opracowano szkicowy plan przebudowy instalacji œwietlnej dla miasta. Rada na posiedzeniu w dniu 26 kwietnia 1961r. opracowała nowy regulamin Miejskiej Rady Narodowej w Jaœle. Zgodnie z postulatami z kampanii wyborczej plan pracy Rady przewidywał:

Budowa Domu Kultury nie mogła być sfinansowana ze œrodków budżetu centralnego dlatego powołano do życia Społeczny Komitet Budowy Domu Kultury na czele którego stanšł Wojciech Kosiba. W ramach czynów społecznych i za œrodki na ten cel przeznaczone wykonano projekt i plan przestrzenny. Gromadzono potrzebne œrodki, a udział w budowie deklarowały zakłady pracy i instytucje. Udało się zgromadzić œrodki finansowe wywłaszczyć i wykupić potrzebny pod budowę teren oraz rozprowadzić cegiełki wœród mieszkańców na kwotę 313.000zł. W mieœcie trwała intensywna rozbudowa przemysłu. Wybudowano kosztem 10 mln zł. zatrudniajšcy 200 osób Zakład Cukierniczy Spółdzielni Inwalidów. Rozpoczęto budowę Zakładu Płyt Wiórowych. Wybudowano nowš masarnię, która dostarczała 1 tonę wyrobów dziennie na lokalny rynek. Rozpoczęto budowę nowej piekarni mechanicznej o wydajnoœci 6 ton pieczywa. Wraz z rozwojem sieci handlowej pozwoliło to na poprawę jakoœci zaopatrzenia w mieœcie i okolicznych miejscowoœciach. Wybudowano gmach Sšdu Powiatowego i Rejonu Eksploatacji Dróg Publicznych. Wzniesiono obiekty Centrali Nasiennej.

W mieœcie intensywnie rozwijano szkolnictwo na poziomie œrednim. W 1961r. w Jaœle istniało Liceum Ogólnokształcšce, Liceum dla Wychowawczyń Przedszkolnych i Zasadnicza Szkoła Zawodowa. Do roku 1965 udało się uruchomić w Jaœle 5 letnie Technikum Ekonomiczne, 2 letniš Szkołę Handlowš i Szkołę Pielęgniarskš w Gorajowicach, Technikum Chemiczne. W sumie w Jasielskich szkołach œrednich kształciło się ponad 4.000 uczniów. W szkołach podstawowych kształciło się prawie trzy tysišce młodzieży. W trakcie kadencji Rady wybudowano budynek dla Liceum Ogólnokształcšcego i szkołę podstawowš na ul. Wincentego Pola. Inwestycjom tym towarzyszyła budowa domów mieszkalnych . W mieœcie wybudowało 8 bloków mieszkalnych, w których wygospodarowano 250 mieszkań. Zakłady pracy w ramach budownictwa zakładowego wybudowały 6 bloków czyli kolejnych 111 mieszkań. Dwa bloki wybudowała spółdzielnia mieszkaniowa. Wszystko to jednak było kroplš w morzu potrzeb. Starano się wspierać przez uzbrojenie terenu budownictwo indywidualne. W omawianym okresie wybudowano 209 budynków indywidualnych. Miasto w trosce o estetykę wykonało elewacje na 11 budynkach miejskich.

Inwestowano w budowę ulic kładšc nawierzchnię bitumicznš na ul. Marchlewskiego [Kadyiego], Asnyka, Słowackiego, Szopena, Igielnej, Rynku, Ujejskiego, Wincentego Pola, Tkaczowa, Krótkiej, Bednarskiej, Koralewskiego, Kraszewskiego, Jagiełły, Basztowej, Metzgera, Koœciuszki i Placu Żwirki i Wigury. Przy większoœci ulic przebudowano chodniki i ułożono nowe krawężniki. W firmie projektowej w Poznaniu zamówiono projekt oœwietlenia ulic. W oparciu o to opracowanie przebudowano system oœwietlenia miasta. Założono nowš instalację, a iloœć punktów œwietlnych wzrosła z 230 w 1961 do 514 w 1964 roku. Oœwietlono ulice: 3 Maja, Œwierczewskiego [Kołłštaja], Koœciuszki, Micała [Metzgera], K. Wielkiego, Nowotki [Baczyńskiego], Wincentego Pola, Staszica, St. Ziaji [Armii Krajowej], Sobieskiego, Hanki Sawickiej [Jana Pawła II], Œniadeckich, Manifestu Lipcowego [Dworcowa], Lenartowicza, Igielnš i osiedle Gorajowice. Częœć oœwietlenia tych ulic została wyremontowana, a częœć wykonana na nowo. Miejska Rada Narodowa pokrywała z własnego budżetu wydatki na oœwietlenie i wymianę niektórych lamp na rtęciowe. Poprawiło się zaopatrzenie miasta w energię elektrycznš po wybudowaniu rozdzielni na ul. Marchlewskiego [Kadyiego] i w Niegłowicach. Z dniem 1 stycznia 1962 r. do Jasła zostały przyłšczone Gorajowice obszar miasta powiększył się o 241ha.

W trosce o zdrowie mieszkańców rozbudowano szpital tworzšc dodatkowo 50 łóżek szpitalnych w sumie w 1964 r. było ich 400 w tym 30 dla noworodków. W budowie był nowy szpital powiatowy na 200 łóżek. Liczba lekarzy praktykujšcych w Jaœle wzrosła z 54 w 1951 roku do 69 w 1964 .

Rozbudowano gazocišg miejski poprzez wymianę starej sieci gazowej na ul: Jagiełły, Szajnochy, Kraszewskiego, Szopena, 3 Maja, Koœciuszki, Krasińskiego, Kazimierza Wielkiego, Œwierczewskiego [Kołłštaja], Rejtana i w Rynku.

Nastšpił rozwój Miejskiej Komunikacji Samochodowej. Wybudowano garaże i budynek administracyjny, a liczba autobusów z 6 w 1960 wzrosła do 14 w 1964. Pozwoliło to na uruchomienie 8 tras.

Rozbudowano Zakład Oczyszczania Miasta poprzez zakup nowego sprzętu i zwiększenie zatrudnienia. Uruchomiono pralnię bielizny i oczyszczalnię chemicznš dzięki przekazaniu przez Ministerstwo Gospodarki Komunalnej wyposażenia pochodzšcego z importu.

Celem Rady było włšczenie społeczeństwa w realizację kolejnych planów gospodarczych. Służyły temu czyny społeczne. Rada posiadała na ten cel specjalne œrodki. Z pomocš przychodziły również zakłady pracy. W ramach decentralizacji władzy miasto przejęło prowadzenie młyna, żłobka, punktu położniczego, œwietlic międzyszkolnych, wyżywienie dzieci w przedszkolach, zaopatrzenie w pomoce naukowe szkół podstawowych i finansowało przeprowadzane w nich remonty kapitalne.

W ramach obchodów 600-lecia miasta udało się wydać monografię w 4.000 nakładzie przygotować przewodnik po powiecie, przygotować album fotograficzny i film o Jaœle przedwojennym i powojennym.

W trakcie kadencji Rady w latach 1965—1969 ludnoœć miasta wzrosła o około 2.000 i wynosiła w 1969 r. 17 257 mieszkańców. Finanse miejskie z 50.645.207 zł na poczštku kadencji wzrosły do kwoty 76.270.057 zł. Po przekazaniu częœci uprawnień przez Powiatowš Radę Narodowš miasto utrzymywało przedszkola, œwietlice międzyszkolne, œwietlicę dla młodzieży dojeżdżajšcej na dworcu PKP i Dom Dziecka. Rada finansowała również w ramach działalnoœci oœwiatowej działalnoœć Towarzystwa Miłoœników Muzyki i przeznaczała œrodki na zakup instrumentów muzycznych dla Orkiestry Symfonicznej działajšcej w ramach Towarzystwa. Była to pierwsza tego typu orkiestra w regionie. Rada wspierała działalnoœć Towarzystwa Miłoœników Jasła i Regionu Jasielskiego. Na zakup sprzętu sportowego dla ZHP przeznaczono z budżetu miasta 8.000 zł.

Spore œrodki finansowe przeznaczono na odnowienie stadionu sportowego.

By poprawić warunki mieszkaniowe w mieœcie ze œrodków Rady wybudowano 2 bloki komunalne i rozpoczęto budowę kolejnego przy ul. Nowotki. Jasielskie zakłady pracy oddały w tym czasie 3 bloki z 107 mieszkaniami. Spółdzielnia Mieszkaniowa 2 bloki ze180 mieszkaniami. Miejski Zarzšd Budownictwa Mieszkaniowego przeprowadził remonty kapitalne w zarzšdzanych budynkach, a w 36 wykonano nowš elewację.

W ramach œrodków na utrzymanie ulic wyremontowano zniszczone fragmenty jezdni o łšcznej długoœci 6 km . Odnowiono 16.000 m2 chodników. Na trzynastu ulicach wykonano oœwietlenie zwiększajšc iloœć punktów œwietlnych do 605. Między innymi oœwietlono osiedle XX-Lecia. Odnowiono zieleń w Parku miejskim i wykonano alpinarium. Aby usprawnić system kanalizacyjny miasta wybudowano kolektor œciekowy odprowadzajšcy œcieki z północnej częœci miasta. Przy udziale finansowym Pektowinu rozpoczęto budowę kolejnego kolektora. Wybudowano nowy wodocišg o długoœci 1.100 m, co pozwoliło na wykonanie nowych przyłšczy o długoœci 2000 mb . Gazocišg miejski rozbudowano o kolejnych 800 mb.

W trosce o rozwój oœwiaty rozbudowano Szkołę Podstawowš nr 3 dobudowujšc do istniejšcego obiektu pawilon z siedmioma klasami i pomieszczeniami pomocniczymi. Dla Liceum Medycznego zaadoptowano pałacyk w Gorajowicach. Budynek po dawnym Sšdzie Powiatowym przerobiono na internat dla Liceum Ekonomicznego i rozpoczęto budowę sali gimnastycznej dla tejże szkoły. Trwały przygotowania do rozpoczęcia budowy szkoły Podstawowej nr 5. Sporzšdzono już dokumentację technicznš i przystšpiono do wywłaszczania potrzebnych terenów. Wywłaszczono i zniwelowano teren pod budowę Ogródka Jordanowskiego. W 1968 r. Rozpoczęto prace przy budowie Domu Nauczyciela i obiektów Zasadniczej Szkoły Zawodowej nr 1. Na ukończeniu były prace przy budowie Powiatowego Domu Kultury. W trakcie kadencji Rady ukończono budowę szpitala powiatowego na 300 łóżek i wybudowano oddział zakaŸny. Jednoczeœnie przystšpiono do remonty budynku starego szpitala. Podczas kadencji Rady w latach 1969—1973 rozbudowano zakłady Gamrat budujšc kosztem 374 mln zł wydział przetwórstwa płytek PCV, węży zbrojonych i polietylenu. Inwestycje w Rafinerii osišgnęły kwotę 694 mln. zł. Za wymienione œrodki uruchomiono oddział Sadzy Technicznej. W „Pektowinie” za 49 mln. zł wybudowano halę przygotowania opakowań, mechanicznš oczyszczalnię œcieków , wybudowano ujęcie wody, przeprowadzono ciepłocišg z Rafinerii, rozpoczęto budowę oœrodka doœwiadczalnego preparatów enzymatycznych. W Hucie Szkła rozpoczęto modernizację i budowę filii w Tarnowcu. W trakcie budowy były Zakłady Płyt Wiórowych, a koszt inwestycji wynosił 600 mln. zł. Z chwilš uruchomienia zakładu planowano zatrudnić w nim około 600 osób. Trwała intensywna rozbudowa Liwocza. W ramach rozbudowy węzła PKP prowadzona była budowa Lokomotywowni

Wybudowano tzw. Osiedle Budownictwa Wysokiego przy ul. Nowotki, gdzie w 3 blokach oddano do użytku 720 mieszkań. Trwała budowa osiedla domków jednorodzinnych pomiędzy ulicami Szajnochy, Jagiełły i Mickiewicza, w sumie około 100 domków jednorodzinnych. W innych częœciach miasta wybudowano około 200 domków jednorodzinnych. Rada zapewniła uzbrojenie terenu i przydzielała deficytowe materiały budowlane. Własne bloki mieszkalne budowały zakłady pracy. Ze œrodków miejskich przeprowadzono remonty 24 bloków mieszkalnych i 51 budynków czynszowych prywatnych będšcych w zarzšdzie MZBM.

Wyremontowano nawierzchnię ponad 20 ulic niektóre wraz z chodnikami: Nowotki, Wysokš, PCK, Micała, 17 Stycznia, Karmelickš, Wałowš, Kilińskiego, Cmentarnš, Stromš, Zielonš, Stary Rynek, Floriańskš, Wyspiańskiego, Kochanowskiego, Koralewskiego, Hubalczyków, XX — Lecia, Rodziny Madejewskich, Zyndrama z Maszkowic, Rafineryjnš. Zmodernizowano ul. Chopina i na jej zakończeniu wybudowano most wiszšcy. Zmodernizowano trasę przelotowš wiodšcš przez centrum miasta przez wymianę nawierzchni i krawężników oraz przebudowę oœwietlenia. Wykonano oœwietlenie w Parku Miejskim, Ogródku Jordanowskim, na ul. Rodziny Madejewskich, XX — Lecia, Hubalczyków, Zyndrama z Maszkowic, Pawłowskiego, Obrońców Westerplatte, Nowotki, Łukasiewicza, Marchlewskiego, Dzierżyńskiego, Klasztornej, Mickiewicza, Findera, Zielonej, Wałowej, Cmentarnej, Kilińskiego i w Rynku.

Wybudowano budynek dla Zespołu Szkół Zawodowych wraz z internatem i salš gimnastyczna. Salę gimnastycznš wybudowano również w Liceum Ekonomicznym i Szkole Podstawowej nr 2. W trakcie budowy były budynki Zespołu szkół Chemicznych i Budowlanych.

Wybudowano siedzibę Powiatowego Domu Kultury gdzie siedzibę znalazła Biblioteka i Muzeum Regionalne. Tymczasowo umieszczono tam również Szkołę Muzycznš.